4 handen in 1 buik!

Net een uur aan de monitor gehangen.
Uit de grillige CTG-lijnen blijkt dat Ping en Pong nu al vier handen op/in 1 buik zijn!
Hun hartslagen lopen volledig gelijk.
Pong 160, Ping ook. Een minuut later beiden 134, dan samen naar 142,.. en dat een uur lang.

De vroedvrouw heeft de gyn er bij geroepen om een echo te maken omdat ze dachten dat de dopplers fout stonden en maar een baby registreerden, maar ook dat was niet het geval. Pong zit mooi beneden, Ping ligt dwars bovenop hem. De dopplers staan helemaal beneden en helemaal bovenaan.

Ik begon al even te twijfelen of ze toch niet met hun tenen aan elkaar gegroeid waren, maar ook dat zag er goed uit! ;)
Geen Siamese tweeling, wel een symbiotische dus!

Ik hoop dat die symbiose ook blijft duren buiten hun buikperiode.
Stel je voor.. Samen slapen, samen eten, samen hun luier vullen..
Dat wordt een rustige kraamperiode! 😊

Verse lucht!

Vandaag 29 weken en 1 dag en voor de eerste keer in meer dan twee weken buiten geweest. Een uur zelfs!
Weliswaar met de rolstoel, maar toch.. 't deed deugd om eens buiten te zijn.
Wat we gedaan hebben..
We zijn de straat overgestoken en de Dreambabywinkel binnen gerold.
Zalig!

Een blik op de buitenwereld vanuit mijn visbokaal

Hoe meer mijn leven 'verstilt' en hoe kleiner mijn wereld letterlijk is geworden sinds ik in het ziekenhuis lig, hoe meer mij op opvalt welke ratrace er zich buiten afspeelt. 

Eigenlijk vraag ik me af of de generatie van mijn grootouders er goed aan gedaan heeft om op te komen voor de gelijkheid tussen man en vrouw. Het uitgangspunt was zeker oke, maar in realiteit merk ik dat vrouwen zich alleen maar meer werk op hun hals hebben gehaald.

Vroeger gingen mannen werken en deden de vrouwen het huishouden en de kinderen.

Nu gaan zowel mannen als vrouwen samen uit werken en doen ze daarenboven het huishouden en de kinderen. Wie een nieuwe man/vrouw heeft,  doet dat huishouden samen. Anderen blijven hangen in rolpatronen die wel gebogen zijn ten opzichte van vroeger maar waar de koek nog altijd onevenredig verdeeld blijkt. Wie extra financiële ruimte heeft, probeert zaken uit te besteden en neemt een poetsvrouw, een oppas in huis, ..

Enfin, mijn maag tolt als ik via bezoekjes, mailtjes, Facebookmessengergespekken, .. hoor en lees hoe vriendinnen van me dreigen te verdrinken in de maalstroom van werk, huishouden, kinderen, sociale agenda's,...

Gisteren las ik via mail hoe een wijze madam die ik graag heb 96 uren op een week werkt terwijl ze zo gebaat zou zijn met wat tijd voor zichzelf, om daarna tijd te maken voor haar vent en kinderen.
En misschien zelfs om op haar gemak eens wat nieuwe recepten van Pascal Naessens uit te proberen..

Een andere vriendin probeert al maanden af te spreken met een paar vrouwen uit de buurt en dat lijkt
maar niet te lukken, terwijl haar man elke week wel twee avonden voor zichzelf heeft. Ze denkt dat het vooral haar schuld is omdat zij dingen ziet die gedaan moeten worden terwijl haar man daar precies geen last van heeft..

Een vriendin- mama die net weer aan de slag gegaan is na haar bevallingsverlof, worstelt met haar nieuwe werkritme en stelt zich vragen over minder werken, maar ik voorspel dat ze door haar job en omgeving binnen een maand weer volle bak aan de slag zal zijn, alsof het zo hoort en van je verwacht wordt. En haar vragen van nu dus achteruit zal schuiven..

Nog een andere vriendin is ondertussen even uit de mazen van de maatschappij gekropen en heeft
alles on hold gezet om tot zichzelf te komen. Ik hoop dat het haar lukt, eigenlijk weet ik ook niet hoe
ik haar kan helpen, maar eigenlijk had ze het al zoveel eerder moeten doen. Dus.. Voor haar.. een
extra dosis virtuele power!

Oh ja, iedereen van deze mensen hierboven volgt deze blog, ik hoop dat jullie jezelf vinden in deze beschrijving en ook even stil staan. Ik zie jullie graag en ben bezorgd om jullie!

Ook ik, die dan in de ogen van de maatschappij als leerkracht een job heeft om niet over te klagen, sukkel ermee. De week holt voorbij door de drukte van het werk, kinderen aankleden, brooddozen zo gezond mogelijk te vullen, brood niet vergeten te halen bij de bakker of anders om half zeven in pyjama naar de automaat, werken, misschien nog een vergadering of overleg tussendoor tijdens je middagpauze, eten maken en nadien de rijstkorrels van de grond rapen, kinderen baden, mails opvolgen, voorbereiden en verbeteren als de kids in hun bed zitten om dan om 22u nog even in de
zetel te kruipen of toe te geven aan je moeheid.
Het weekend is gevuld met zwemles, boodschappen doen, nog snel naar de winkel voor nieuwe
schoenen of een lamp want die van de woonkamer is weer gesprongen, familie bezoeken die op 1,5 uur rijden wonen (maar dat hebben we zelf gezocht, I Know), ..

Nu ja, deze 'verstilling' is verre van ideaal voor een bezig bijtje als ik, maar de versnelling die ik zie is  ook verre van ideaal.

En oh ja, met vier kinderen zal het zeker niet rustiger worden, maar dat is niet de rust die ik zoek. Ik hou van kinderen om me heen, ik doe niet liever dan samen met hen vlierbloesemsap trekken, kampen bouwen door een deken over tafel te gooien en nieuwe variaties bouwen op hun duplokasteel..

Hik stamp sprong

Morgen 29 weken en Ping en Pong lijken een thuismatch spelen!

Daarnet nog eens een groei-echo gekregen en ze worden nu geschat op een 34 cm en een 1400 gram.
Voor de rest zijn ze weer nog eens helemaal goedgekeurd. Een goede doorbloeding van hun navelstreng, een gevulde maag en blaas en heel actief (tot grote frustratie van de gyneacologe en haar echoscopie 😊

Dopplerdoppenschoppen is een " maternale" discipline aan het worden, gevolgd door de 'hik-stamp-sprong'.  Ze hebben hun bijnaam verdiend, Ping en Pong!

Op naar 30 weken dus! De 36 frietjes lonken al!

Komkommertijd met frietjes

Geen nieuws is goed nieuws.
Het is komkommertijd in het ziekenhuis.
En dat in putje winter!

Vandaag zijn we 28 weken en 4 dagen. Ping en Pong doen het goed.
 Ze zijn zeer actief in mijn buik en doen me soms echt pijn als ze aan het schoppen zijn.
De ctg's geven een mooie variabele hartslag weer en de weeënregistratie is zo plat als een mispel.

Pong is een flink ventje dat rustig klaar ligt met zijn hoofd naar beneden. Ping is een onstuimig meisje dat pepers in haar poep heeft. Ze draait constant, schopt er op los, is bij elke monitorbeurt weer goed voor een kwartier zoekwerk omdat ze weer veranderd is van plaats. Misschien is het dus wel heel goed dat ik nu volledig uitgerust zal zijn, ik denk dat het nadien volle bak zal zijn!


We zijn dus op weg naar de 29 weken dinsdag! Ondertussen zijn we ook van de insuline af, mijn lichaam doet het perfect en reguleert zichzelf op een 1600 calorieën dieet.  Ik heb ookvoor mezelf iets nieuws gevonden om naar uit te kijken...
als ik aan 30 weken raak, zou ik graag frietjes eten! :)

Gisteren even overlegd met de diabetesverpleegkundige en ik mag er 36 eten, gecombineerd met light ketchup of mosterd. :)

Woot!Woot!

Gratis en voor niks!

Zoals beloofd, gratis en voor niets een inwijding in mijn nieuwe bijgeloof!

Ik ben katholiek opgevoed. Als baby werd ik gedoopt en als 7-jarige stond ik met een matrozenpak in de kerk tijdens mijn Eerste Communie. Op mijn 12e werd het echt erg want toen kreeg ik een permanent in mijn haar en droeg ik een pofferig hoedje in Laura Ashleystijl. Vanaf toen- of daardoor?- is het nooit meer goedgekomen met mij en De Kerk. En omgekeerd ook niet, zeker toen bleek dat ik ook nog eens op vrouwen viel..

Dus de optie Katholiek viel af toen ik onlangs zocht naar enige houvast.
En eerlijk.. al die andere grote godsdiensten lijken me ook niets voor mij.
Ik eet veel te graag varkensvlees, ik zie het niet zitten om van deur tot deur te gaan, ik vind die jongens met hun keppeltje en krullen wel schattig, maar ik denk dat Warre vies zou kijken moest ik hem dat vragen, ..

Eigenlijk ben ik gewoon te nuchter voor zoiets, denk ik.
En toch ook weer niet. Daarom neem ik jullie zeven jaar terug mee de tijd in..

Tadaa, hier zijn we dan, maart 2008,  Ann en ik, zeven jaar jonger en een tweevoud van die zeven lichter...

Na een zestal KID pogingen waren we nog steeds niet zwanger en stelde de gyneacoloog een kijkoperatie voor. Net toen ging de mama van Ann samen met een vriendin naar een waarzegster, iets wat ze af en toe nog al gedaan had blijkbaar.
Daar vroeg ze hoe het zou gaan met ons twee en eventuele kinderen. De waarzegster zei haar toen dat ze vier kinderen zag spelen in de tuin, waaronder een tweeling.

Toen we dat later hoorden, waren we er toch weer wat geruster in.
In 2009 werd Warre geboren.
In 2010 was er een miskraam op 11,5 weken van een tweeling.
In 2011 werd Gust geboren.
Die tweeling moest dus gereserveerd zijn voor tante Betje, Ann haar zus, bedachten we.
Mis dus, want augustus 2014 bleek er een tweeling op komst te zijn bij ons.
Dus toch, die voorspelling kwam uit! Weer dreef dat beeld van die waarzegster boven.Toen ik van week 5 tot week 12 de ene na de andere bloeding kreeg, vreesde ik dat het telkens gedaan ging zijn.. en kreeg ik toch weer hoop bij dat ene beeld van die vier kinderen in de tuin.
Ook moeke Monique, Ann haar mama, kwam er telkens op terug.

Toen ik op 26 weken 2 dagen binnen kwam in het ziekenhuis en die nacht ging googlen op de zoekwoorden 'prematuur 26 weken', immatuur, te vroeg geboren tweeling,  ..  sloeg de paniek weer op me. En ook toen- en nu nog steeds- helpt dat beeld me om vertrouwen te geven dat het allemaal wel goed zal komen.

Vandaar.. mijn nieuwe bijgeloof.
Zonder regeltjes, zonder rituelen, zonder moetens..
Alleen een extra duwtje in de rug om positief te denken!

De saaiheid versus yoghurt en Ipads

We liggen hier dus nog!
Ondertussen zijn 'we' (zalig toch, dat 'moederlijk' meervoud ) naar een kamer alleen verhuisd.
Hoewel ik er enorm naar uitkeek, is het toch ook wel een pak saaier op ons alleentje.
Ik mis zowaar de fluffy badjas van D. en de realityshow die ze rond haar opbouwde. :)

Toen Warre daarstraks bij me lag in bed en hij zich wat begon te vervelen, zei ik hem dat het soms toch wel saai was om hier te liggen. Toen haalde hij meteen zijn kleuterrelativiteitstheorie boven:
Het was hier best oke, vond hij want
- het zijn hier lekkere fruityoghurtjes
- ik had tenminste de IPad nog bij me!
Nu ja.. Alles is relatief.

Vandaag kwamen mijn lieverdjes dus op bezoek. Proper gewassen EN wel gevoed! :) Met dank aan jullie, want na het lezen van mijn blog, kreeg Ann heel wat voorstellen van mensen die eens wat extra willen koken :)  Waar deze blog al niet goed voor is! Dankjedankjewel! 

Gisteren kreeg ik een rondleiding op neonatologie.
Hardop hoop ik dat Ping en Pong me nog even de saaiheid gunnen van hier te liggen..

Nu, als ze vroeger geboren worden, zal dat in het sectiolokaal zijn. En aangezien Pong met zijn hoofd klaar zit, zal het normaal gezien een vaginale bevalling worden. We starten alvast met eenvoorsprong, want ik hoorde vandaag dat ik vorige week al 3 cm ontsluiting had.

Na de bevalling komen ze meteen terecht in een kamertje dat er aan grenst. Daar zullen twee kinderartsen en twee kinderverpleegkundigen klaar staan om Ping en Pong de eerste zorgen te geven
en zullen ze samen in een incubator naar neo gebracht worden. Daar krijgen ze dan elk hun eigen couveuse.
Ze gaven me ook uitleg over beademing, maagsondes, bloeddrukmetingen, ... maar daar zal ik jullie van op de hoogte brengen als het relevant is om weten. Ik probeer mezelf ook niet nodeloos te wentelen in wat fout kan gaan en heb ondertussen mijn eigen 'bijgeloof' ontwikkeld, bij gebrek aan een beter alternatief.
Meer over dat bijgeloof, krijg je morgen gratis en voor niks op deze blog! :)


Saar

Oja, als iemand weet waar je fruityoghurtjes zonder suikers van Nova kan kopen, laat maar horen! Heerlijk zijn ze! :)

Mokkavla kan zo heerlijk zijn, he!

Soms moet een post niet lang zijn om vol 'contentement' te zitten!

Vandaag 28 weken! Woot! Woot!

De diabeetmokkavla was heerlijk! - Mits bijgestelde verwachtingen :)

Hamburgerkes met wortels

Vandaag 27 weken en 6 dagen en we liggen hier nog! Ping en Pong doen het goed in mijn buik en hebben vanmorgen het beste van zichzelf gegeven in een match 'dopplerdoppen-schoppen'.
Fijn dat zij zich amuseren, ik daarentegen mocht wel een half uur langer aan de monitor hangen daardoor want de registratie was maar krakkemikkelig door dat geschop.

Genoeg over ons, vandaag is het Ann-dag!
Chapeau hoe zij alles overneemt, met hulp van heel wat mensen rondom ons en een Atoma schriftje vol to do puntjes!

Ik was er dan wel niet op Warre zijn feest, maar uit het fotoverslag dat mijn moeder me nadien doorstuurde, zag ik dat ze zelfs een 'Sarah'tje' had gedaan.
Mijne mooie retro Royal Boch servies was uit de hoogste keukenkast gehaald, wat ik alleen doe op verjaardagen. De taarten kregen een vuurwerkstaafjes in hun midden gespietst, op de tafel stonden sneukelpotjes met M&M's, wafeltjes, Celebrations,..

Elke keer weer heeft ze bij wat ik nodig heb hier. Buiten die ene keer dan dat ze vers ondergoed was vergeten, maar ook dat hebben we voor een dagje overleefd. :)

Enfin, het draait thuis, heb ik het idee. Ook al werkt niet alles mee.
De wasmachine doet dwars en zette al 2 keer de garage onder.
Pas gisterenavond om 22u kwam Ann ertoe onze blog voor het eerst te lezen, voordien werd ze geleefd en haalde de tijd haar telkens in.
Gust zijn biologische wekker staat te vroeg afgesteld op zondagochtend..

Enfin. Het enige wat nog moeilijk is, is koken. Toen Ilse , een collega-vriendin, vorige week aan Warre vroeg wie er thuis kookt, antwoordde hij: "Mama Ann de pannenkoeken, mama Saar de pannenkoeken en al de rest"
En zo was het ook altijd. Al de rest doen we samen, maar de keuken is waar ik de plak sla.

Dus.. dikke merci mama en papa om worteltjes en hamburgers te maken voor de dag nadien.
Dikke merci Liesbet de buurvrouw die morgen voor mijn kroost mee kookt.
Dikke merci moeke Monique die vrijdag spaghettisaus en gehaktbrood komt maken in't groot zodat een deel in de diepvries kan!
Enfin! Ook dat stuk komt in orde en kan ik loslaten. Ze managet dat wel, die madam van mij!

Lieve lieverd, zie je graag! Dikke merci!

Deodorantkerstboom en Berend Brokkepap

Vijf uur 's nachts en ik lig al een uur wakker.
Mijn lijf is moe maar mijn hoofd is blijkbaar zover nog niet.

Kleine Mina, ik noem haar zelf even zo want ze heeft nog geen naam, houdt me wakker.

Haar mama deelde tot gisteren met mij een tweepersoonskamer, in afwachting tot er een kamer alleen vrij komt voor mij.
Naast die tweepersoonskamer deelde ik ook drie dagen mijn platliggend leven met D, Mina's mama.

Ik keek toe hoe D. werd opgenomen op 24 wkn 2 dagen met gebroken vliezen en ontsluiting.
Ik zag haar elke twee uur de kamer uitglippen om een sigaretje te roken in haar roze fluffy kamerjas.
Ik hoorde haar snurken en overwoog om een decibelmeter-app te installeren op de IPad.
Ik zag hoe ze zich chemisch douchte met een of andere deo die de rest van de dag je neusvleugels penetreerde. Ze startte bovenaan met een volle duw op de knop en versierde zichzelf met deo zoals je een kerstboom versiert met lampjes.
Ik trok mijn ogen open toen ze gisterenmiddag geheel uit zichzelf na lang zappen de tv op Studio 100 tv zette en luidop lachte om grapjes van Berend Brokkepap en genoot van 'Heya mama' van K3.

En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Verschillend zijn we dus wel, D. en ik.
En die verschillen komen meteen naar boven als je 20/24 ( de rookpauzes trek ik meteen af) de kamer deelt.

En dan.. zie je die verschillen niet meer.
Gisterenavond komt ze plots de wc uit en vraagt me te drukken op de knop omdat ze wat bloed verliest.
Een vroedvrouw komt binnen en zegt' oh nee, dat is een voetje!'
Een halve minuut later rijden ze D's bed naar buiten, geduwd door drie vroedvrouwen.

En twee uur later rolt ze hier terug binnen.
De baby maakte een goede start, is al wat ze dan weet.
Het is een meisje. Een naam hebben ze nog niet.

En plots ben je gewoon alletwee mama. En vergeet je de deodorantkerstboom en Berend Brokkepap.

Lieve Mina,
Welkom op deze wereld, kleine meid!
Het ga je goed!

Lat-mama en jarige Warre

Hip hip hoera!

Mijn grootste schat wordt 6 jaar vandaag!

Zes jaar terug lag ik nu ook met een dikke buik in het ziekenhuis en waren de weeën al volop bezig!

Nu is die kleine baby van toen ( nu ja, met zijn 4kg220 gram was hij niet zo klein) een grote kerel van 1m17 die houdt van meehelpen in de keuken, experimenten uitvoeren, heel veel vragen stellen over wetenschap (waarop wij Google moeten raadplegen omdat we het zelf niet weten), puzzelen, ..

Lieve Warre, ik zie je graag en ik ben fier op jou!

En ik vind het ongelooflijk jammer dat ik vandaag niet thuis kan zijn bij jou om je verjaardag te vieren!

Het zijn die dingen die ik het meest mis, eigenlijk. Die nukkigheid als je opstaat en nog een half uur moet ontdooien in de zetel, die duizend-en-een vragen waar ik anders gek van word, dat eindeloos talmen aan de ontbijttafel. Dat maakt dat ik echt mama van je ben!

Ik heb het er lastig mee kerel, met die mama LAT- relatie..


Bij deze een virtuele taart, die ik anders voor jou gebakken zou hebben vandaag, lieverd!

Water met een schijfje citroen!

Hij staat er!
Dit is hem, de eerste zin van deze blog!

Ik ben nu 27 weken en 4 dagen zwanger van Ping en Pong en lig al 9 dagen in het ziekenhuis.
Vorige week donderdag had ik het gevoel alsof Pong er wou uitkruipen.  Zijn hoofd flirtte met de zwaartekracht. Na even de rol van stoere tante gespeeld te hebben, dan toch Ann haar raad opgevolgd en naar Palfijn gereden voor een check-up.
Daar bleek dat de baarmoederhals al fameus verstreken en verkort was en werd ik aan weeënremmers gelegd en kreeg ik longrijping toegediend.

Bij de check-up op maandag bleek dat de baarmoederhals verder verkort was, van 1,7 naar 0,8 en geen functionele lengte meer had.
Daarop werd besloten om me over te brengen naar UZ Gent. Baby's die voor 32 weken geboren worden, moeten sowieso naar een intensieve neonatale afdeling, daar krijgen ze de ondersteuning die ze nodig hebben.
De rit in de ziekenwagen was een combinatie van wagenziekte en een lallende ambulancier die twee vrouwen toch maar bizar vond - maar er toch zoveel mogelijk wou over weten.
In het UZ aangekomen kreeg ik opnieuw de volledige testbatterij over me heen. Ik vond de uitdieping hier wel grondiger dan voordien, wat me wel een vertrouwd gevoel gaf in het UZ.

Uit de tests bleek ook dat ik zwangerschapsdiabetes had, dus ondertussen prik ik me elke dag ook vrijwillig in mijn vingers om mijn waardes op te volgen en geef ik mezelf elke avond een shot insuline!

Enfin! Ik kwam vorige week donderdag binnen op 26 weken 2 dagen en ondertussen zijn we vandaag 27 weken 4 dagen! Elke dag erbij is een dag gewonnen!
De prognose is dat op een gegeven moment mijn water zal breken en dat het dan snel zal gaan. Zodra ik iets voel, moet ik ze hier alarmeren want dan moeten ze heel wat mensen contacteren.

Maar zover zijn we dus nog niet, en elke dag is een dag bij!
Nu kijk ik uit naar 28 weken, dat is dinsdag! Dat ga ik vieren met een glaasje water en een schijfje citroen, denk ik!

Want cava mag nu niet.. En Kidibul bevat teveel suikers :)